زمینه: سرطان کولورکتال سومین سرطان شایع و دومین علت مرگ و میر در سراسر جهان است. میانگین بقای کلی در بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال پیشرفته که قبلا درمان نشده است، اکنون بین 25 تا 30 ماه است. درمان اولیه برای سرطان کولورکتال متاستاتیک شامل، درمان سیستمیک (شیمی درمانی سیتوتوکسیک، درمان بیولوژیک مانند آنتی بادی ها در برابر فاکتورهای رشد سلولی، ایمونوتراپی و ترکیبات آنها است). با توجه به اینکه درمان های معمول تاثیر پذیری کمتری داشته و میزان بقا در این نوع درمان ها پایین می باشد همچنین مطالعات مختلف نشان داده اند که متناسب کردن درمان با ویژگی های مولکولی و پاتولوژیک تومور، بقای کلی را بهبود می بخشد. بنابراین پروفایل ژنومی برای تشخیص انواع سوماتیک مهم است زیرا می تواند درمان های موثر و هدفمند را شناسایی کرده و در نتیجه میزان بهبود و بقا بیماران افزایش یابد. روش ­­­کار: در این مطالعه با بررسی مقالات مختلف در زمینه روش های مختلف درمان سرطان کولورکتال به مرور نقش درمان هدفمند در مدیریت بیماران مبتلا به متاستازهای سرطان کولورکتال و همچنین استراتژی های جدید درمانی پرداخته شد. یافته ها: در حالی که درمان برای سرطان های کولورکتال موضعی به جراحی و شیمی درمانی متکی است، استراتژی های درمانی در زمینه متاستاتیک از طریق توسعه نشانگرهای زیستی برای درمان های هدفمند، مانند مهارکننده های گیرنده فاکتور رشد اپیتلیال و مهارکننده های BRAF سرین/ترئونین-پروتئین کیناز (B-Raf) بهبود یافت. مهارکننده های گیرنده 2 فاکتور رشد اپیدرمی انسانی، مهارکننده های ایمون بازرسی، یا مهارکننده های گیرنده تیروزین نوروتروفیک کیناز. نشانگرهای زیستی پیش بینی کننده برای بیماران سرطان کولورکتال متاستاتیک اکنون شامل جهش های ویروس سارکوم موش صحرایی کرستن و جهش های BRAF، بی ثباتی ریزماهواره و کمبود تعمیر عدم تطابق، تقویت های مهارکننده های گیرنده 2 فاکتور رشد اپیدرمی انسانی و همجوشی های گیرنده تیروزین نوروتروفیک کیناز است. هدف قرار دادن رگزایی، گیرنده عامل رشد اپیدرمی، panitumumab، مهار کننده های وارسی ایمنی، درمان های هدفمند BRAF، درمان هدفمند گیرنده 2 فاکتور رشد اپیدرمی انسانی، هدف قرار دادن RAS، هدف قرار دادن سیستم ایمنی و مهارکننده های TRK می تواند در درمان بهتر و موثرتر سرطان کولورکتال کاربرد داشته باشد. نتیجه گیری: در این بررسی ما بیومارکرهای پیش بینی کننده فعلی برای بیماران سرطان کولورکتال متاستاتیک و درمان هدفمند مرتبط با آن ها را مورد بحث قرار می دهیم، از جمله پارامترهای در حال ظهور برای عوامل ضد گیرنده فاکتور رشد اپیتلیال، مانند سمتی بودن تومور اولیه، مهارکننده های ایمون بازرسی برای بی ثباتی ریزماهواره. تومورهای/تعمیر عدم تطابق، پیشرفت های جدید برای سرطان های جهش یافته با BRAFV600E، درمان های ضد مهارکننده های گیرنده 2 فاکتور رشد اپیدرمی انسانی و مهارکننده های گیرنده تیروزین نوروتروفیک کیناز.

سابقه و هدف: درمان رادیونوکلئید هدفمند بر اساس گیرنده (RTRT) قدرت رادیونوکلئیدهای ساطع کننده ذرات را با قدرت هدف گیری گیرنده ها با استفاده از مولکول های زیستی شامل آنتی بادی ها و پپتیدها را ترکیب می کند. رادیونوکلئیدهای متعددی وجود دارد؛ اما تعداد انگشت شماری از آن ها دارای ویژگی های مناسب برای آلفادرمانی هدفمند (TAT) هستند که از جمله آن ها می توان به اکتینیوم-225 (225Ac)، بیسموت-213 (231Bi)، رادیوم-224 (224Ra)، سرب-212 (212Pb)، توریم-227 (227Th)، استاتین-211 (211At) و تربیوم-149 (149Tb) اشاره نمود. سرب-212 یک رادیونوکلئید است که با فروپاشی خود ذرات آلفا و بتا آزاد می کند. ویژگی های پررنگ سرب-212 مانند نیمه عمر نسبی کوتاه (64/10 ساعت)، ژنراتورهای تجاری 224Ra/212Pb، تولید درون تنی ذرات آلفا از طریق واپاشی 212Bi در محل مورد نظر، فرآیند کونژوگه شدن ساده و اتصال قوی به شلاتورها مانند DOTA و TCMC به این رادیونوکلئید را برای آلفا درمانی هدفمند جایگاه ویژه ای می دهد. TAT با سرب-212 اثربخشی درمانی قابل توجهی را در هر دو مدل آزمایشگاهی و حیوانی نشان داده است. تاکنون مولکول های بیولوژیکی متعددی مانند آنتی بادی ها و پپتیدها در آزمایش های بالینی با سرب-212 نشاندار شده اند تا اثر درمانی و توانایی آن ها برای هدف قرار دادن گیرنده های مختلف مانند گیرنده های فاکتور رشد اپیدرمی (EGFR)، گیرنده سوماتوستاتین 2 (SSTR2)، گیرنده ملانوکورتین 1 (MC1R)، آنتی ژن غشای اختصاصی پروستات (PSMA)، CD37، CD38، CD46، مولکول چسبندگی سلول های عروقی 1 (VCAM-1) و کندرویتین سولفات پروتئوگلیکان 4 (CSPG4) مورد بررسی قرار دهند. بنابراین، در این مقاله مروری ابتدا بر روی خواص فیزیکی سرب-212 و هم چنین پوشش ویژگی های شیمیایی این رادیونوکلئید (از جمله برهمکنش آن با DOTA و TCMC) تمرکز می شود. سپس مطالعات پیش بالینی روی مولکول های نشاندار شده با سرب-212 و کاربرد بالینی رادیوتریسرهای معرفی شده برای درمان رادیونوکلئیدی هدفمند بر پایه گیرنده های اشاره شده، مورد بررسی قرار می گیرد.

زمینه و هدف: اخیراً سیستم های دارورسانی نانو ساختار به عنوان سیستم های دارورسانی برای عوامل شیمی درمانی تحت مطالعه و تحقیق قرار گرفته اند. هدف از این مطالعه مرور حامل های نانو ساختار جهت دارورسانی هدفمند عوامل شیمی درمانی است. مواد و روش ها: داده های این مقاله مروری با جستجو در پایگاه های PubMed وweb of science با استفاده از واژگان کلیدی سرطان، نانو دارو، نانو ذرات، لیپوزوم و محلولیت گردآوری شده است. یافته ها: در میان انواع سیستم های دارورسانی نانوساختار، لیپوزوم ها، نانو ذرات لیپیدی جامد، حامل های لیپیدی نانو ساختار، نانو ذرات پلیمری، میسلها، نانو ذرات آلبومین و کونژوگه های دارو – پلیمر سیستم های مؤثر جهت دارورسانی داروهای شیمی درمانی برای درمان سرطان می باشند. بسیاری از داروهای شیمی درمانی هیدروفوب بوده و محلولیت آبی پایینی دارند. علاوه بر این عدم اختصاصیت، سمیت و مقاومت دارویی از عوامل مهم شکست درمان سرطان با این داروها است. استفاده از سیستم های دارورسانی نانوساختارمهمترین روش برای مقابله با مقاومت دارویی، کاهش عوارض جانبی و بهبود کارایی درمانی است. همچنین نانوساختارهای حاوی دو یا چند دارو جهت درمان ترکیبی سرطان نیز از موضوعات چالش برانگیز است که می توانند از طریق کاهش مقاومت دارویی و ایجاد اثرات سینرژیستی باعث افزایش کارایی درمان سرطان شوند. نتیجه گیری: اگرچه توسعه سیستم های دارورسانی مختلف نانو ساختار جهت داروهای شیمی درمانی تحت مطالعه و بررسی می باشند؛ اما تعداد کمی از این سیستم ها به صورت نانو داروهای تائید شده، مطالعات بالینی را پشت سرگذاشته و وارد بازار دارویی شده اند.

مقدمه: سرطان پستان، یکی از مشکلات سلامت زنان است که باعث ایجاد آسیب های جدی جسمی، روانی و اقتصادی برای بیمار و خانواده وی می شود. داروهای مورد استفاده در درمان با مکانیزم های از رشد سرطان پستان ممانعت می کنند. پروتئین های متعددی از جمله ملاتونین، در اجرای این مکانیزم ها نقش دارند. به همین دلیل شناخت مکانیزم های اجرایی، ژن های مرتبط و آشنایی با تازه های ملاتونین و فوائد آن در سرطان پستان، می تواند به طراحی روش های جدید و کارآمد مولکولی در کنترل و درمان سرطان پستان کمک کند. مطالعه حاضر با هدف مروری بر مکانیزم های شناخته شده توسط ملاتونین در درمان سرطان پستان تاکنون انجام شد.روش کار: به منظور بازیابی مقالات مورد بررسی، جستجو از پایگاه های اطلاعاتی معتبر خارجی و داخلی صورت گرفت. برای تنظیم فرمول جستجو ابتدا کلید واژه های اصلی مشخص، سپس اصطلاحات معادل شناسایی و با استفاده از عملگرهای مناسب، فرمول مورد نظر تدوین شد. نتایج به دست آمده غربالگری و مقالات مورد نظر انتخاب شد. بر این اساس در نهایت 55 مقاله در مورد بیولوژی مولکولی سرطان پستان و مکانیزم عمل ملاتونین، انتخاب و مرور بر اساس آن ها انجام شد.یافته ها: دامنه عملکرد وسیع ملاتونین در سرطان پستان، شامل القاء آپوپتوز، مهار تلومراز، مهار فاکتورهای رشد اپیدرمی در سلول های سرطانی، مهار چرخه سلولی، تحریک سیستم ایمنی برای تخریب سلول های سرطانی، ترمیم DNA تخریب شده، تنظیم ریتم روزانه و فصلی و مهار آنژیوژنز می باشد. نقش ملاتونین به عنوان عامل انکواستاتیک و انکوسیتوتوکسیک، منجر به باور کاربرد ملاتونین به عنوان یک عامل مکمل در درمان سرطان پستان می شود.نتیجه گیری: سلامت بودن ملاتونین همراه با سودمندی های آن، ملاتونین را به عنوان یک کاندید مناسب در بهبود روش های درمانی برای بیماران سرطان پستان معرفی می کند.

زمینه: رادیوتراپی هدفمند یکی از روش های مهم رادیوتراپی است که شامل استفاده از رادیونوکلیدهای ساطع کننده ذرات بتا برای تحویل دوز تابشی به سلول های تومور می شود. از ویژگی های مهم در این روش، برد ذرات بتای گسیل شده از رادیونوکلیدها و اندازه تومور می باشد که اثرات قابل توجهی بر درمان پذیری تومورها دارد.مواد و روش ها: از شبیه سازی مونت کارلو و مدل ریاضی جهت بررسی ارتباط بین احتمال درمان پذیری تومور و اندازه تومور برای تومورهای درمان شده با131I  و 90Y استفاده شد. در این مدل فرض شد که رادیونوکلید به صورت یکنواخت در تمامی تومور توزیع شده است.یافته ها: نتایج نشان می دهند که یک اندازه تومور بهینه برای درمان وجود دارد. برای هر اکتیویته تجمعی، احتمال درمان پذیری برای تومورهایی که قطرشان نزدیک به این مقدار بهینه باشد بیشتر است. ماکزیمم احتمال درمان برای131I  برای تومورهای با قطر حدود 3.5 میلی متر اتفاق می افتد در حالیکه برای90Y  این ماکزیمم برای تومورهای با قطر حدود 3.5 سانتی متر رخ می دهد. تومورهای کوچک تر از اندازه بهینه آسیب پذیری کمتری به پرتودهی رادیونوکلیدها دارند زیرا مقدار قابل توجهی از انرژی واپاشی فرار کرده و بیرون از حجم تومور انباشت می شود. تومورهای بزرگ تر از اندازه بهینه بخاطر تعداد سلول های بیشتر، درمان پذیری کمتری دارند.نتیجه گیری: در درمان به روش رادیوتراپی هدفمند با تک - رادیونوکلید، یک اندازه درمان بهینه وجود دارد. بنابراین پیشنهاد می شود که از رادیوتراپی هدفمند با تک رادیونوکلید برای درمان سرطان های گسترش یافته که معمولا دارای اندازه های مختلف هستند، استفاده نشود. استفاده از چند رادیونوکلید به طور همزمان اثربخشی بیشتری نسبت به استفاده از تک رادیونوکلید می تواند داشته باشد. این نگرش استفاده از ترکیب رادیونوکلیدها با ویژگی های تکمیلی، ارائه تدابیر جدید و افزایش بازدهی درمان تومور را می تواند میسر سازد.

هدف: هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی درمان شناختی-رفتاری کلاسیک و درمان شناختی-رفتاری مبتنی بر حمایت هدفمند بر عملکرد جنسی و تحمل آشفتگی بود. روش: طرح پژوهش از نوع آزمایشی همراه با پیش­آزمون و پس­آزمون و گروه کنترل بود. 48 نفر از بیماران زن مبتلا به وسواس شستشو که در بازه زمانی فروردین تا تیرماه سال 1400 جهت درمان به مراکز مشاوره و خدمات روان­شناختی و روانپزشکی شهر پارس­آباد استان اردبیل مراجعه کرده بودند، به روش نمونه­ گیری در دسترس انتخاب و به­ صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار جمع­آوری داده ­ها عبارت بودند از: مقیاس وسواس فکری-عملی ییل-براون، عملکرد جنسی و مقیاس تحمل آشفتگی. درمان­ های مداخله ­ای هر کدام طی 8 جلسه و در بازه­ های زمانی مختلف انجام شد. داده ­ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ­ها: نتایج نشان داد درمان شناختی-رفتاری کلاسیک و درمان شناختی-رفتاری مبتنی بر حمایت هدفمند بر عملکرد جنسی و تحمل آشفتگی در افراد مبتلا به وسواس شستشو اثربخش بوده است (05/0>P). همچنین اثربخشی درمان شناختی-رفتاری مبتنی بر حمایت هدفمند به­ طور معناداری بیشتر از شناختی-رفتاری کلاسیک بوده است (05/0>P). نتیجه ­گیری: توجه به تأثیر روش درمانی شناختی-رفتاری مبتنی بر حمایت هدفمند به عنوان درمانی جدید، پیشنهاد می ­شود.

برای ده ها سال محققان تلاش کرده اند روش هایی با مکانیزم های غیر تخریبی (noninvasive) برای بررسی وضعیت بیماری درون بدن بیمار ابداع نمایند. ظهور نانوتکنولوژی این امکان را فراهم نمود. مقیاس نانو توانایی کشف اولیه بیماری را در مراحل سلولی و قبل از این که بافت بیمار یا تومور به وجود آید، فراهم آورده است که می تواند کمک بزرگی برای درمان بیماری ها باشد. در چند سال اخیر، ترانوستیک (Theranostics) به عنوان یکی از جدیدترین نگرش ها در نانو مطرح شده است که عمل شناسایی و درمان و ردیابی پس از درمان همزمان صورت می پذیرد. بنابراین ترانوستیک را می توان نوعی راهبرد درمانی مناسبی برای پزشکی شخصی، فارماکوژنومیکس و تصویربرداری مولکولی دانست تا بدین وسیله بتوان راهی در جهت توسعه درمان های نوین پدید آورد و با بهره از درک مولکولی بهتر، در انتخاب داروهای موثرتری عمل کرد. درنهایت، محققان بر این باورند که ترانوستیک می تواند در پاسخ به درمان ها نظارت داشته و ایمنی و درجه تاثیر دارو را افزایش دهد و از درمان های نابجای بیماران جلوگیری کند و درنهایت منجر به کاهش بخش زیادی از هزینه های درمان در تمام نظام سلامت گردد. در این مطالعه، به طور اجمالی بخش های ساختاری و برخی قابلیت های کاربردی نانوحامل های ترانوستیک بررسی می شود.

نانولوله‎های کربنی (CNTs) لوله‎هایی از کربن گرافیتی در مقیاس مولکولی می‎باشد. آن‎ها جزو سفت‎ترین و قوی‎ترین الیاف شناخته شده هستند، و دارای خواص الکترونیکی قابل توجه و دیگر خصوصیات منحصر به فرد می‎باشد. این خصوصیات منحصر به فرد این نانولوله ها که ترکیبی از خواص مغناطیسی، نوری، الکتریکی و شیمیایی است، آن‎ها را برای توسعه یک دسته جدید از داروها و درمان برپایه نانولوله‎های کربنی بسیار قدرتمند و مناسب ساخته است. در مقاله پیش رو خلاصه‎ای از خواص نانولوله‎های کربنی و اینکه چگونه آن‎ها می‎توانند برای این اهداف به‎کارگرفته شوند؛ به همراه یک مرور کلی از وضعیت فعلی در این زمینه و چشم‎انداز آینده ارائه خواهد شد.